Niesamowicie nas w życiu ograniczają role czy ograniczenia, które nam narzucono lub sami sobie narzuciliśmy, a które uważamy za nieodłączną część własnej osobowości.

Wiele z tych ról czy ograniczeń wypływa z tego, jak ukształtowało nas nasze środowisko i przeszłe doświadczenia.

Człowiek, który wychował się w rodzinie, gdzie wyjazd na pobliskie jezioro był szczytem możliwości turystycznych, a zagranicę widział jedynie na zdjęciach – sam w dorosłym życiu nie będzie prawdopodobnie sobie siebie nawet wyobrazić jako podróżnika, a szczytem szaleństwa będzie dla niego zagraniczna wycieczka organizowana przez biuro podróży (no chyba, że coś obudzi w nim pasje do podróżowania, która przebije się przez to, co go ukształtowało).

Osiedlowy „sebix” wychowany wśród biedoty, niemocy, alkoholu i patologii będzie miał ogromny problem, żeby wyobrazić siebie jako przyszłego dyrektora w banku czy innego menedżera wyższego szczebla w korporacji.

Niektórzy się oczywiście buntują przeciw środowisku i narzuconym wzorcom. Co jeśli jednak w młodości się nie zbuntowaliśmy i po prostu płynęliśmy z nurtem?

Efekt jest najczęściej taki, że przesiąkamy pewnymi rzeczami do tego stopnia, że zaczynamy się z nimi utożsamiać i uznajemy je za coś naturalnego i oczywistego (bo zawsze tak było i nie doświadczyliśmy alternatyw na własnej skórze).

Dopóki świadomie nie zwrócimy na to uwagi i nie podejmiemy decyzji, że chcemy dla siebie czegoś innego – będziemy żyć w tych sztywnych ramach, które przez całe życie wrastały w nas coraz głębiej.

Wychodząc po za te ramy, możemy czuć niepokój czy nawet lęk że robimy coś dziwnego dla nas, coś „nie naszego”, coś szalonego wręcz.

Ja sam w dzieciństwie przesiąkłem wyobrażeniami o tym, że praca jest równoznaczna z etatem, najlepiej za biurkiem, a sukces zawodowy to studia i pięcie się po szczeblach kariery w czyjejś firmie. Stabilna, spokojna praca za biurkiem to był ten ideał do którego chciałem kiedyś dążyć, bo nie potrafiłem sobie wyobrazić siebie w żadnej innej roli. Robienie czegokolwiek „nietypowego” było dla mnie nie do pomyślenia!

Rzucenie stabilnego etatu dla spełniania marzeń prawie do samego końca wydawało mi się szaleństwem i nieodpowiedzialnością. To były jednak tylko wzorce do których się tak bardzo przyzwyczaiłem. Po czasie mogę już śmiało powiedzieć, że to była jedna z najlepszych decyzji w moim życiu.

Kiedyś byłem święcie przekonany o tym, że nadaje się jedynie do spokojnej, bezpiecznej pracy na etacie. Odkrywając siebie doszedłem jednak do tego, jak bardzo się myliłem, ponieważ jest dokładnie na odwrót – ja potrzebuje przestrzeni i wolności do realizowania moich własnych pomysłów (a nie cudzych), robienia tego co chce, jak chce i kiedy chce. Uwielbiam być sam sobie szefem, uwielbiam brać 100% odpowiedzialności za swoje zarobki, a nawet ich brak, bo to jest wszystko moje i zawsze mogę to zmienić. Nie muszę się o nic prosić, nie muszę niczemu ulegać wbrew sobie – działam zgodnie z własnymi uczuciami i potrzebami. Czuję się wolny jak ptak.

Pracuje 7 dni w tygodniu o wszelkich możliwych porach (prócz nocy :D), ale właśnie to mi odpowiada – praca się pięknie przeplata z przyjemnościami, innymi sferami życia w taki sposób, że nie ma jasnej granicy – teraz też piszę ten post dla przyjemności, a jednocześnie też jako część mojej pracy. W końcu praca nie jest fragmentem wyciętym z mojego życia, ale jego integralną częścią.

Mam jeszcze różne takie ograniczające wyobrażenia o sobie, ale chcę je wszystkie przekroczyć i żyć w całkowitej wolności od wszelkich sztucznych uwarunkowań.

Współczesna psychologia, oderwana od duchowości często głosi koncepty o niezmienialnych częściach naszej osobowości. Tymczasem jedyne co jest w nas niezmienialne to nasza Boska natura, cała reszta to tylko ego, które można dowolnie transformować. Niektóre części są oczywiście bardzo, bardzo mocno ugruntowane, gdyż były budowane na przestrzeni wielu wcieleń, a dodatkowo często jeszcze zaplątane są w postaci węzłów i krzyży karmicznych. Te na szczęście można wypalić, ale i tak transformacja naprawdę mocno ugruntowanych części naszej osobowości może być czasochłonnym procesem.

Nie muszę chyba wspominać, że transformacja ta powinna przebiegać w atmosferze akceptacja, miłości i szacunku do siebie? :)

Komentarze są zamknięte.